Ontmoetingsdag voor (groot)ouders van overleden kinderen, 16 maart te Drongen
De voorstelling van Tine Top gaf een algemene voorstelling van het lange rouwproces dat iedere ouder van een overleden kind doormaakt. Een “helicopter view” kan men het noemen. Rouwen is een “never ending” proces dat bij ons als ouder van een overleden kind al 24 jaar bezig is.
Tine verloor haar dochter in 2008 aan leukemie. Ze werd ook geconfronteerd met het feit dat de wereld bleef verder draaien terwijl die voor haar stilstond. Met het feit dat buitenstaanders zo onhandig kunnen zijn maar wel goedbedoeld…
Tine haar boodschap is “leef van binnen naar buiten”. Dat wil zeggen beleef jezelf en trek het je minder aan wat de wereld van je verwacht. Het is in de maatschappij een evolutie om te vertrekken van het individu.
Dat rouwen een voorspelbaar proces is van A naar B is een mythe, zegt ze. Het is eerder een kronkelend proces, dat gelijkt op de processie van Echternach. Nadien bij het middagmaal en later bij de koffietafel na de wandeling sprak ik met lotgenoten van het eerste uur (rond het jaar 2000) over A en B. Die lotgenoten noem ik “de anciens”. We waren het erover eens dat B niet bestaat.
Het punt B nemen we als ouder mee tot onze laatste dagen. Ik had in de laatste dagen van onze Pieter een gesprek met de pastoor van onze parochie. Die man kwam dus dikwijls bij stervenden. Als het ouders waren van een overleden kind zeiden die: “ik ga nu naar onze:…”, of: “naar… en …”.
Met rouwen geraken we verloren in de machteloosheid, chaos en onzekerheid. Maak voor jezelf uit bij welke rituelen je je goed voelt. Eens nam een opa de urne van zijn overleden kleinkind overal mee, zelfs naar de supermarkt. Het kan ook een ring zijn of een tattoo of een kaarsje of een of ander “linking object” dat steun geeft. Ook deze bijeenkomst van het KKFkan men een ritueel noemen.
We kunnen best trots zijn op ons kind dat overleden is en dat zien we ook aan de foto’s die meegebracht worden en op een centrale tafel staan.
Rouwen is een werkwoord en een emotioneel gebeuren. Het is de prijs voor de liefde.
Ben ik normaal bezig? Ja, ieder heeft zijn eigen unieke weg.
Mag ik nog blij zijn? Ja, ons kind wil het zo.
Schuldgevoelens zoals: “had ik dit of dat maar gedaan of geweten” mag men uitspreken, maar die mogen hun eigen weg niet gaan leiden om ons nog meer belasting te geven.
Op onverwachte momenten bij het zien van een of ander object dat een herinnering oproept kan het gemis en het verdriet toeslaan. Ook bij feestmomenten kunnen we verdriet hebben.
Het is een mythe dat we moeten “loslaten” of het “een plaats geven”.
De rouwende ouder wil het niet loslaten of het een plaats geven.
Hij/zij wil het verweven zien in zijn/haar leven.
Het verlies van een kind ontwricht de bouwstenen van onze identiteit en het brengt er een nieuwe… voor altijd. Een nieuwe identiteit in de relatie, op het werk, bij vrienden, in de woonomgeving en de familie.
Het doet deugd als de mensen iets zeggen over mijn kind. Durf te zeggen dat het deugd doet dat men over ons kind begint zelfs al doet het mij pijn en begin ik te wenen. Als mijn kind doodgezwegen wordt is het echt dood.
Mensen bedoelen het goed maar zijn onhandig in de omgang met rouwenden. Die onhandigheid kan kwetsend zijn. Enkele uitspraken geschreven in www.detroostzolder.be
• heb je het al verwerkt?
• heb je het al een plaats kunnen geven?
• hij/zij had toch al een mooie leeftijd
• je hebt toch nog kinderen
• wees blij dat hij/zij van hun pijn verlost zijn
• had je het niet zien aankomen?
• je zal er sterker uitkomen
• zal na de begrafenis wel terug beter gaan
Bekijk die onhandigheid van de mensen positief ook al kost het je moeite.
Ga het gesprek verder en ge hebt er een steunpersoon bij.
Na de voorstelling namen we het middagmaal aan de grote tafels van het klooster.
Daarna volgde met mooi weer een wandeling van 5km aan de Leie.
Daarna een heerlijk dessertenbuffet als afsluiter in dit prachtig monument.
– Romain POPPE, papa van Pieter (° 11 november 1983 – † 5 maart 2000)
Gepubliceerd op 9 april 2024