Op vrijdag 18 oktober pakte vzw Kinderkankerfonds nog maar eens uit met een zoveelste deugddoende ontmoetingsavond voor ouders en grootouders van overleden kinderen. De ‘plees-toe-bie’ was opnieuw de mooie Landskouterse zaal ‘Agathea’, die door menigeen blindelings werd gevonden (of toch tot op 50 meter na, nietwaar R.?).
Zoals altijd werden we er goed ontvangen, kregen we onze naam en ‘de link met het KKF’ opgespeld en waren er lekkere drankjes, met of zonder alcohol, en overheerlijke hapjes. De anciens hokten meteen samen en de nieuwe gezichten werden opgevangen door ‘de organisatoren’. Sommigen -zeker diegenen die de uitnodiging goed hadden gelezen- haalden een foto boven en plaatsten die in het stemmige herdenkingshoekje in de zaal.
En dan kwam het sein om aan tafel te gaan; de tafelpuzzel viel moeiteloos in elkaar. Kinderkankerfondsvoorzitter Dierik, tevens papa van Annelies*, nam de microfoon en verwelkomde iedereen van de KKF- en KOESTERfamilie nog eens met daarbij de mededeling: ‘We weten allen wat het is om een kind af te geven, we weten wat het is om te hopen en te vechten en te verliezen. Door die gemeenschappelijke pijn, die geen uitleg behoeft bij déze mensen, voelen we ons sterker en halen we uit een avond als deze ook warmte, moed en kracht.’ En meteen weerlegde hij de o zo gekende uitspraak na het overlijden van een geliefd iemand: ‘Je moet het een plekje geven’. Iedere aanwezige was ongetwijfeld al (meer dan) een keer geconfronteerd met dit nietszeggende advies. Dierik: ‘Je kunt verlies geen plekje geven. Bij het verlies van een kind staat je wereld op zijn kop. Als iemand die je dierbaar is wegvalt, slaat dat een gat en verandert je leven. Een leegte, een gat… Een gat, iets wat er niet meer is, kun je geen plekje geven. Hoe dan? En waar dan? Het wegmoffelen in een stoffig hoekje? In een kast zetten en de deur op slot doen? Dat werkt misschien een tijdje, maar je komt het hoe dan ook weer tegen. Net zolang tot je begrijpt dat het niet gaat om loslaten, maar om anders leren vasthouden. Dat er tal van emoties en gevoelens loskomen in zo’n proces, is logisch…’
Met deze wijze woorden wisten we wat ons te doen stond: op zo’n avond hoef je immers jouw gevoelens niet weg te steken of te ontkennen. Tijdens zo’n ontmoetingsavond kan en mag je erover babbelen… met een lach en traan, dit alles overgoten met het geserveerde lekkers.
En dat het lekker was, hoeft geen betoog: zowel de pittig gekruide pompoensoep als de overheerlijke kabeljauw met fijne groentjes (letterlijk en figuurlijk!) en een soortgelijke champagnesaus, zonder het meer dan uitgebreide dessertenbuffet te vergeten, streelden onze smaakpapillen.
Moe doch voldaan trok iedereen nadien naar ‘zijn/haar plekje’…, gewapend met gesmaakte ontmoetingen én… een KKF-kaarsje.
Tot de volgende,
Fries (papa van Willem* en Soetkin*)
Gepubliceerd op 7 november 2024