Happy Hour brengt muziek, verhalen, magie en vrolijkheid tot aan het bed van zieke kinderen. Want zingen, spelen, vertellen en lachen hebben een ongelooflijke kracht: ze troosten, leiden af en bezorgen een glimlach, ook op moeilijke momenten. Onze medewerkers zorgen voor kleine, bijzondere ervaringen die een tegengewicht vormen voor pijn, verdriet en frustratie.
Van baby’s tot tieners, en ook hun ouders, broers, zussen én verpleegkundigen: iedereen geniet mee van die andere wereld die even binnenkomt in de ziekenhuiskamer. Soms met muziek, soms met een verhaal of een ballonfiguur, soms met een goocheltruc die de kinderen zelf mogen leren. Altijd met hetzelfde doel: zorgen voor een lichtpuntje en een herinnering die blijft.
Maak hier kennis met de mensen die dit mogelijk maken!
Ivo
Wie ben je?
Ik ben Ivo Van Camp, de ballonnenman en goochelaar in het ziekenhuis.
Wat doe je in het ziekenhuis?
Ik doe “David Copperfield Project Magic” op de afdeling 5K12D al sinds 2003 (ik ben nog gestart op 3K6). Met dit project leer ik jonge patiënten goocheltrucs aan in de vorm van therapie. De patiënten kunnen dan iets wat een doorsnee mens niet kan en dat is net het leukste aan dit project. Bovendien leren ze ook een geheim te bewaren. Voor elke patiënt die ik bezoek maak ik ook een kunstige ballonfiguur waar ze altijd naar uit kijken. Niet alleen de kinderen zijn enthousiast, ook de artsen en verpleegkundigen zijn steeds benieuwd naar wat ik deze keer heb gemaakt.
Hoe ziet je dag eruit als je op de afdeling werkt?
Meestal kom ik aan rond 8 uur op de afdeling en maak ik mijn karretje klaar met mijn goocheltrucjes en ballonnen. Na dat ik iedereen een goedemorgen heb gezegd, ga ik even langs bij de pedagogische medewerkers om te horen wat mag en niet mag bij de patiënten. En dan start ik mijn ronde. Na iedereen een bezoekje te brengen rond ik mijn dag gewoonlijk af rond 15.30 à 16 uur. Dan keer ik voldaan terug naar huis!
Wat vind je het mooiste of meest betekenisvolle aan je werk?
Vaak vragen collega-goochelaars en ook vrienden aan mij hoe ik dit volhoud, werken met zeer zieke kinderen. Ik heb dan ook geen medische opleiding gehad. Wel, het mooiste aan mijn werk is de glimlach van de kinderen, dat is onbetaalbaar! Wat me het meest raakt, is wanneer ouders vertellen dat hun kind na een lange tijd weer glimlacht, en dat ik die glimlach op hun gezichtje heb mogen toveren. Dát is de kracht van magie.
Wil je nog iets kwijt?
Ik wil mijn vriend en collega Gunther Guinée bedanken. Hij komt één keer in de maand (als zijn agenda het toelaat) mij helpen op de afdeling als vrijwilliger. Gunther is een professionele goochelaar en ik ben trots dat hij in mijn team zit. Als ik zie hoe hij met de patiënten omgaat, weet ik dat hij het ook doet met volle overtuiging en echt is begaan met deze kinderen.
Tenslotte wil ik jullie nog een geheim vertellen. Als je naar de website van Project Magic gaat ( www.projectmagicbelgium.be ) zal je bovenaan het logo van Project Magic vinden, dit is een verborgen link enkel voor de patiënten. Wanneer je daar op klikt gaat er een aparte ruimte open waar je een wachtwoord moet invullen. Het wachtwoord is DavidCopperfield en dan kom je in de geheime kamer. Hier zie je dan de datums dat ik een bezoekje breng aan de afdeling en ook nog extra geheimen. Bij de extra geheimen ga je filmpjes terugvinden van goochelaars die allemaal wildenmeewerken aan Project Magic en laten verschillende trucjes zien met uitleg.
Veel goochelplezier maar…….de geheimen niet verder vertellen!!
Steef
Wie ben je?
Ik ben Steef Coorevits. Muzikant, verteller, kleuterleider.
Wat doe je in het ziekenhuis?
Al vele jaren kom ik op de afdeling met mijn accordeon en probeer ik met liedjes en muziekjes wat kleur te brengen bij de kinderen.
Hoe ziet je dag eruit als je op de afdeling werkt?
Ik kom aan rond 14 uur in de namiddag in het lokaaltje van de pedagogische begeleiders en daar hebben we een fijne babbel en overlopen we welke kinderen er op dat moment op de afdeling verblijven. Dan trek ik mijn beste hemd en jasje aan en stap ik van kamer naar kamer. Ik klop aan, open voorzichtig de deur en op de tonen van een fijn accordeonmuziekje fladder ik de kamer binnen. Het is eerst wat aftasten: hou ik het best wat rustig of mag het er al meteen vrolijk aan toe gaan? Lukt het om samen te zingen of is het voldoende als ik zelf enkele liedjes breng? Het wordt pas echt sfeervol als ook de mama, papa, oma of opa actief meedoen. Soms moet ik meteen mijn beste Frans bovenhalen en zingen we: “Frère Jacques, frère Jacques’ en ‘Au clair de la lune….’ De ene keerduurt het bezoekje 10 minuutjes, de andere keer is 2 minuten al voldoende. En zo ga ik van kamer tot kamer, neem ik tussendoor een koffietje om op adem te komen en sluit ik de dag tussen 17 uur en 17.30 uur af.
Wat vind je het mooiste of meest betekenisvolle aan je werk?
Waar ik het meest deugd aan beleef, is als er vonkjes ontstaan. Als de kinderen stralen bij het horen van een gekend liedje of als ze zelf, ter plaatse een nieuw lied fantaseren. Ja, dat gebeurt soms. Ik merk dat ik via de muziek niet alleen de kinderen kan beroeren maar ook de grote mensen die in de kamer zijn.
Wil je nog iets kwijt?
Elk bezoek houdt wat spanning in. Je kan het ook niet echt voorbereiden. Door mijn jaren ervaring in de kleuterklas, de Chiro en mijn muzikale projecten kan ik putten uit een rijke verzameling aan liedjes en dat komt me goed van pas. Elk feitje, elk gesprekje, elke woordspeling of onverwachte gebeurtenis kan een aanleiding zijn om een liedje uit mijn mouw te schudden.
Christine
Wie ben je?
Ik ben Christine Van Den Bossche: dansdocente, yogadocente, activiteitenbegeleidster in een revalidatieziekenhuis en harptherapeute.
Wat doe je in het ziekenhuis?
In het ziekenhuis werk ik als harptherapeute.
Hoe ziet je dag eruit als je op de afdeling werkt?
Mijn dag op de afdeling begint met een briefing over de patiënten die op de afdeling aanwezig zijn. Dan ga ik met deze achtergrondinformatie van kamer tot kamer en ook op de zalen. Ik heb een kleine, blauwe Keltische harp bij maar ook een droomlier en enkele slaginstrumenten. Ik stel me voor met: “Hallo, ik ben Christine en ik speel harp. Mag ik wat muziek voor je spelen?”. Meestal krijg ik een “ja!”, soms ook wel eens een “nee”…
Ik begin mijn bezoekje met het spelen van een of meerdere zachte melodieën op de kleine harp. Deze melodieën zijn speciaal geschreven om rust en ontspanning te brengen. Dat voel je ook onmiddellijk. Al bij de eerste noten is het alsof de harp de spanning, de last, de pijn of het ongemak opslorpt.
Als het mogelijk is voor het kind, mag er ook op de kleine harp gespeeld worden. Ik geef dan een snelcursus harp spelen: met één vinger kan je glijden over de snaren (“glissando”) of kan je al leuke melodietjes tevoorschijn toveren. Met de droomlier kan ik ofwel nog diepere ontspanning brengen ofwel een actief samenspel. De droomlier is een ronde, gesloten lier die je weg doet dromen als je over de snaren glijdt. Maar deze lier kan ik ook op de buik of rug leggen en het zijn de trillingen van de droomlier die een diepe ontspanning geven. Met zachte drumstokken kan je ook heel leuk trommelen op de lier. Als het bezoek dan meespeelt met de kleine slaginstrumenten, komen we soms tot een prachtig concertje in de ziekenhuiskamer!
Wat vind je het mooiste of meest betekenisvolle aan je werk?
Soms kan ik met de harp een huilende baby troosten of in slaap spelen. Of kan ik een beetje pijn wegnemen als ik de droomlier op de rug of buik mag leggen. Soms vloeit er een traantje als ik speel en lost zo de spanning wat op. Dat zijn bijzondere momenten. Maar even bijzonder is het als een kind weer zin krijgt om mee te spelen, mee te zingen, soms zelfs mee te dansen. Het mooiste compliment is als een kind me vraagt: “Kom je morgen ook nog eens langs?”
Wil je nog iets kwijt?
Ik ben heel dankbaar dat ik dankzij vzw Kinderkankerfonds op 5K12D mag bijdragen met het therapeutisch harpspel aan een ontspannen sfeer op de dienst (ook het medisch personeel geniet al eens mee), dat ik mag bijdragen tot het algemeen welzijn en welbevinden van het kind, om zo de ziekte en de behandeling beter te dragen en het ziekenhuis zelfs voor heel even te vergeten!
Leen
Wie ben je?
Ik ben Leen!
Wat doe je in het ziekenhuis?
Eén keer per maand kom ik muziek spelen bij de kinderen.
Hoe ziet je dag eruit als je op de afdeling werkt?
De pedagogisch medewerkers helpen me op weg als ik toekom. Nadien ga ik bij de kinderen langs op de kamer met de instrumenten die ik meebreng. Wie zin heeft om mee muziek te spelen met de instrumenten kan meespelen. Ook ouders, brussen, … die er zijn, mogen meedoen! We spelen op de instrumenten, zingen er liederen bij, … Als er iemand liever luistert naar muziek kan dit ook, dan speel ik op mijn gitaar wat liedjes.
Wat vind je het mooiste of meest betekenisvolle aan je werk?
Muziek is iets dat iedereen kent en iedereen raakt, ongeacht de leeftijd. Dat ik dit kan en mag binnenbrengen is zo mooi!
Wil je nog iets kwijt?
Ik ben dankbaar dat ik al zo veel jaren dit muziekaanbod mag blijven binnenbrengen en voor de vele mooie ontmoetingen die daardoor plaatsvonden!!
Foto: Freddy Rigole
Koen
Wie ben je?
Koenvertelt (in het dagelijkse leven beter gekend als Koen Demuynck).
Wat doe je in het ziekenhuis?
Zoals mijn naam het zegt: ik vertel verhalen tijdens Happy Hour op woensdagnamiddag.
Hoe ziet je dag eruit als je op de afdeling werkt?
In de voormiddag fris ik thuis verhalen op, ik zorg ervoor dat vertellingen voor klein en groot terug in mijn lijf zitten. Met deze diverse verhalen trek ik naar UZ Gent. Ik word er telkens hartelijk ontvangen door een medewerker van de pedagogische dienst. Zij overloopt kort de leeftijd van de kinderen en geeft hierbij aan of er aandachtspunten zijn waarmee ik moet rekening houden. En dan ga ik van start:“Ik ben Koen en vandaag ga ik rond met verhalen. Deze namiddag heb ik ook voor jou (naam) een verhaal mee…” Nagenoeg ieder kind zegt O.K., en ik vertel voor elk kind afzonderlijk. Voor de iets kleinere kinderen vertel ik bijvoorbeeld over ‘Nana en haar super-de-jumbo-droomstofzuiger’, of over ‘de tandenfee’, of over ‘het poppenhuis met Peter en de meer dan 40 rovers’, … Iets oudere kinderen luisteren geboeid naar aangepaste sprookjes over ‘de nieuwe kleren van de keizer’ of ‘grote duim en rapunzel’. De jongeren kan ik boeien met mythen en sagen, uit het oude Griekenland en uit het Hoge Noorden. Ik zorg er ook voor dat ik vertelplaten bij de hand heb, dikwijls bruikbaar bij de allerkleinsten of bij kinderen die het Nederlands moeilijk begrijpen. Na drie tot vier uur vertellen keer ik moe maar tevreden huiswaarts.
Wat vind je het mooiste of meest betekenisvolle aan je werk?
Ik ben content dat bijna elk kind, met vader en/of moeder erbij, geboeid heeft geluisterd, met fonkelende ogen en een glimlach op het gezicht. Ook papa en/of mama, en dikwijls andere bezoekers, genoten mee van de verhalen. Het is duidelijk: verhalen zorgen voor verbinding. Uiteraard moet een verteller verschillende verhalen in zijn lijf hebben. Want dikwijls zeggen kinderen en hun ouders: we kennen je en toen heb je dit verhaal verteld… De kinderen dagen mij dan ook uit om met nieuwe verhalen aan de slag te gaan.
Wil je nog iets kwijt?
Ik denk spontaan aan mijn talenkennis die te beperkt is. Mijn Frans en Engels zijn te beperkt om in deze taal vlot verhalen te vertellen en deze te kunnen delen met anderstalige kinderen, die er bijna altijd verblijven. Ik sluit dan ook graag af met het begin van een verhaal: Er was eens een schoolperiode waarin ik niet oplette in de lessen Frans en Engels. Ja, had ik toen geweten dat ik deze talen had kunnen gebruiken voor Happy Hour…
Gepubliceerd op 9 september 2025