Een hoopgevende getuigenis
Ik ben Emma en in 2003 werd bij mij leukemie vastgesteld. Intussen ben ik al lang genezen en hebben we de afdeling al heel wat jaren verlaten. 3K6 mag dan intussen omgeruild zijn voor 5K12D, toch zijn we jullie allemaal nog niet vergeten en af en toe kruisen onze wegen nog eens.
Negentien jaar na de diagnose gaat het goed met mij. Ik ben afgestudeerd en werk nu bijna drie jaar als kinesitherapeute. Ik werk vooral met kinderen en met volwassenen met een neurologische aandoening. Na al die goede zorgen vroeger is het vandaag aan mij om me in te zetten voor de zorg en mensen te helpen om hun grenzen te verleggen. Enkele jaren geleden mocht ik stage doen in het kinderrevalidatiecentrum en zo kwam ik nog even terug op de afdeling terecht. Heel fijn om eens aan de andere kant te mogen staan. Vandaag sta ik op eigen benen en in het nieuwe jaar open ik mijn eigen kinepraktijk.
Sinds mijn behandeling ben ik ernstig slechtziend en dat brengt soms uitdagingen met zich mee. Me zelfstandig verplaatsen is bijvoorbeeld een grote uitdaging en heel wat dagelijkse activiteiten vragen veel meer planning en organisatie. Toch ben ik heel blij voor de kansen die ik tot op vandaag gekregen heb, de studies die ik heb kunnen afleggen, de job en de hobby’s die ik vandaag heb… Een vriend van mij nam samen met twee andere jongvolwassenen met een beperking het initiatief om een boek te schrijven over inclusie. Zo kwam ‘Ook Wij’ tot stand, een boek waarin ze hun kijk op inclusie brengen en de getuigenissen van 15 jongvolwassenen met een beperking verzameld hebben. Ook mijn verhaal zal in het boek aan bod komen. In het voorjaar van 2023 komt het boek op de markt. Het is fijn om uitdagingen en ervaringen om te kunnen zetten in iets positiefs. Hopelijk gaan veel mensen hier ook iets van bijleren.
Altijd fijn als we lotgenoten van vroeger nog eens tegenkomen, bijvoorbeeld tijdens de Classics. Met sommige mensen heb ik nog meer contact dan met andere, maar het voelt wel altijd goed aan. Dit jaar liet de drukke agenda het niet toe om er bij te zijn, maar normaal zijn we er altijd bij, op het podium of in de zaal. De Classics was voor mij een van mijn eerste ‘grote’ dansoptredens en ik dans vandaag nog steeds. Het is echt mijn uitlaatklep. Voor mijn broer was onze eerste Classics zelfs meteen zijn eerste podiumervaring, met zijn groene trompet. Vandaag speelde hij al in heel wat harmonieën en brassbands en staat hij regelmatig op podia en wedstrijden in binnen en buitenland.
Gepubliceerd op 17 januari 2023